Que non se apage o meu recordo,
que o marchar a luz quede un tenue rocordo de ti,
do teu acto de presencia, do teu acto de vivir,
da presencia lúcida dunha vida larga en feitos,
en actos prósperos.

Será así o meu apagar, será así o recordo?

A orquesta parou, foi tomar café,
pero sairá pola porta de atrás,
en silencio.
O saxo quédase so, e as violinistas acuden.
-¡Remata o cortado e ven!
Cólleno da man,
Casi empurrado négase a marcharse con tanto apuro,
O contrabaixo, coa sua voz grabe increpa:
¡ Vamos ¡
Abrindo a porta pra facilitar a saída,
Mais violinistas na rua indican coas mans que veña
O piano, coa voz de mando e o bateria,
acompañado das suas inseparables escobillas
berran dende mais lonxe.

E así vaise a música, e así fáise o silencio.
E o vervas de amor, palabras vanas para ti.